Zangeres Laura Jansen werkte bijna drie jaar op Lesbos

14 mei 2021 – Vorige week verscheen een boek van de zangeres Laura Jansen over haar tijd als hulpverlener op Lesbos. In februari bracht ze er al een album over uit. Laura Jansen zou tien dagen op Lesbos blijven om te helpen. Het werden bijna drie jaren.

Ze was een jaar lang met Armin van Buuren op tour geweest, zingen achter een piano in enorme stadions in 55 landen. Toen ze thuis in Amsterdam weer zat bij te komen, hoorde ze van vluchtelingen bij het Centraal Station. Ze ging er heen om ze te helpen. Ze bleef twee maanden vrijwilligerswerk doen rond het station.

En toen besloot ze tien dagen naar Lesbos te gaan, om er te helpen. Het werd tweeënhalf jaar.

“We hadden geen idee waar we moesten beginnen, dus zijn we maar gestart met mensen vanaf de bootjes aan land te helpen. De boten bleven maar komen.”

Er was een tekort aan alles, dus werd ‘Movement On The Ground’ opgericht, om geld in te zamelen. Dat lukte. “We waren maar met één ding bezig: een onmenselijke plek een beetje menselijk te maken.”

Laura Jansen vertelt het Nederlands Dagblad van haar ethische worstelingen: “Deed ik mee aan een systeem? Hielp ik een kamp beter te worden? Waarom maken we een kamp beter als dat kamp bestaat om mensen te onderdrukken? Als je daar staat, help je altijd. Dat is een menselijke reactie: je ziet lijden en je wil het verzachten. Maar als je even een stap terugneemt moet je jezelf die vragen stellen. Ik denk dat het nu mijn plicht is om allebei te doen: het lijden te verzachten zoveel ik kan en tegelijkertijd heel hard te roepen dat het allemaal niet klopt.”

Het boek over die periode heet ‘Wij zagen een licht’, het album heet ‘We saw a light’, want “op de donkerste plekken schijnt het licht het felst; de mensen daar hebben niets dan hoop en licht”. Laura Jansen ziet het licht tússen de mensen. Aan het ND legt ze het uit: “Omdat de meeste mensen deugen. Uiteindelijk wel. De meeste systemen niet. De huidige systemen van kapitalisme, kolonialisme, grenzen, legers, politie, asiel, die deugen niet en zijn bijna muren waar ik op stuk ben gelopen. Misschien is het een raar woord om te gebruiken, maar het is fascinerend om te merken dat aan de rand van het bestaan, waar je bestaansrecht in twijfel wordt getrokken en je in levensgevaar verkeert, liefde uiteindelijk wint. Altijd. Dat zag ik elke dag.”

Haar werk op Lesbos heeft Laura veranderd. Tegen M zei ze: ” “Ik moest opnieuw leren kijken naar de wereld. Ik kijk nu anders naar mijn eigen leven, mijn perspectief is anders geworden. In de relativiteit van lijden, is alles minder erg dan wat daar gebeurt. Je moet lijden nooit vergelijken, verdriet is verdriet. Maar je kunt je eigen problemen wel anders gaan zien als je weet wat er verderop plaatsvindt.”