‘Wij gehandicapten zijn kwetsbaar in coronatijden’

Maar voor ons gehandicapten ging die angst nog wel een laag dieper. Want een eventuele besmetting zou ons leven verwoesten.
En dan die angst: wat als onze vaste begeleiders ziek worden? Wie zal dan voor ons zorgen? En die andere: zullen artsen, als de ic’s uitpuilen, niet kiezen voor mensen die voor de maatschappij nog van nut zijn? En die angst om andermaal in een ziekenhuiskamer bij te komen, net als toen na dat ongeluk, met weer diezelfde indrukken en gevoelens die we nooit zullen vergeten? Maar nu zonder dat er ook maar iemand van onze dierbaren bij kan zijn? Gedachten die behoorlijk veel stress opleverden.

Was dit niet te voorkomen? Ik weet het niet.

Ik hoop dat we, in het leven ná corona, van het virus hebben geleerd welke dingen in ons leven écht belangrijk zijn. Dat we op sociaal vlak een paar forse stappen vooruit zetten. En beseffen hoe het leven van iedere mens in één ogenblik compleet kan veranderen. Dat we onze leefomgeving meer zullen respecteren. Niemand kan rechten doen gelden op deze wereld, we zijn er slechts voor korte tijd te gast.’  

Iole De Mas
Dit is een tekst van Iole De Mas, een vriendin die deze maand plotseling op 71-jarige leeftijd overleed. Wij stuurden elkaar af en toe een foto via de app. Een kerstgroet, een paasgroet, een wandelgroet. Als ik haar bezocht, nam ik bonbons en boeken mee. Nooit genoeg natuurlijk, want Iole deelde graag bonbons rond en was een verwoed lezer.

Ik heb van haar geleerd hoe een ‘onbenullig ongelukje’ kan uitpakken. Ze was halverwege de veertig en werkte als bedrijfsleider in een groot hotel. Even snel wilde ze een bolletje in de hal vervangen. Maar haar ladder gleed weg en Iole brak haar nek. Voor de rest van haar leven was ze compleet verlamd en aan een rolstoel gekluisterd.

Ik heb ook van Iole ook geleerd wat je dan kunt doen. Ze was strijdbaar en werd een vaardig gebruiker van de mobiele telefoon en de modernste spraaktechnologie. Met haar vingers kon ze niet veel, maar met haar stem verrichtte ze wonderen. Met grote waardigheid en in dialoog met anderen bouwde ze een nieuw leven op. Ze liet haar huis verbouwen en richtte twee appartementen in voor toeristen. Geen detail ontsnapte aan haar aandacht, ze wilde dat alles in orde was. Zelf kon ze weinig, maar ze zag alles en was niet bevreesd om ergens over in gesprek te gaan.

Tegelijk met de rouwkaart kreeg ik een bundeltje met persoonlijke teksten. Daar had ze me nooit iets over verteld, ze had die trots en in stilte gedicteerd. Bovenstaande tekst was de eerste die ik las. Verrast, verdrietig en dankbaar. Ze accepteerde de beperkingen van haar handicap, maar streed om geen andere, onnodige beperkingen te moeten ondergaan. Op sociaal gebied konden we, volgens Iole, wel ‘een paar forse stappen vooruit’ zetten. Elke gedachte had ze stevig ingesproken, elk woord stond op zijn plek, elke punt was nadrukkelijk gedicteerd. Punt.

Foto: Iole met haar dochter