28 maart 2025 – Tijdens mijn wandeling in Amelisweerd liep ik langs twee grote stenen die het wandelpad markeerden. Gelijk popte er een gedicht van Ellen Warmond op dat ik nu nog steeds uit mijn hoofd kan voordragen.
Poëzie is een steen
die een steen ontmoet
en moet slikken van ontroering
een wonder maar nog onvertaald
want zonder taal zijn er alleen
een steen en een andere steen.
Uit: De huid als raakvlak (1964), Ellen Warmond (1930-2011)
Al jaren zoek ik naar taal die mensen verbindt en tot elkaar brengt. Als tekstschrijver ver-taal ik emoties en gedachten en hoop ik dat lezers moeten slikken van ontroering. Dat mijn woorden de stilte of het isolement doorbreken en uitnodigen tot het vertellen en delen van verhalen.
Twee stenen. De zender en de lezer. Jij en jouw klant. Jij en jouw collega. Jij en de ander. Daar is altijd afstand en met taal kun je die afstand verkleinen en hart en hoofd openen.
Te vaak blijven we nog twee stenen. Jij vindt dit, de ander dat. Jij zendt, de ander ontvangt. We blijven overtuigd van ons eigen gelijk, van onze waarheid die vaak subjectief is. Blijven we versteend of weten we taal te vinden voor echt contact en dialoog? Ken je de ander? Weet je wat er speelt? Wat iemands opvoeding of culturele achtergronden zijn?
Verhard niet, maar gebruik tekstverzachters.
Positieve taal heeft aantrekkingskracht. Laten we onze woorden zorgvuldig kiezen. En heel wonderlijk: met menselijke, liefdevolle, vriendelijke, positieve en geweldloze taal bereik je zoveel meer.
Foto en tekst: @Gert Hardeman
Over de auteur
Gert Hardeman
In menselijke en heldere taal vertelt Hardeman verhalen, in welke vorm dan ook. Pakkend, overtuigend en levendig. Alsof je met elkaar in gesprek bent. Van mens tot mens. Nabij. Open. Oprecht. Met een warm hart. Dit geeft de grootste kans dat de lezer je ziet, hoort en begrijpt. Dat hij of zij glimlacht en ontvankelijker wordt voor je boodschap. En soms zelfs spontaan zijn verhaal deelt.
Reageren?
Ongepaste reacties worden verwijderd(E-mail adres wordt niet gepubliceerd)