15 oktober 2021 – Ik was als kind niet graag (en ook niet vaak) in de kerk maar dat verhaal over die barmhartige Samaritaan maakte wel iets in mij los. Dat vond ik navolgenswaardig. Tot ik zag hoeveel beschadigde mensen er in de wegberm liggen. Daar kun je het heel druk mee hebben.
Cornald is een jeugdvriend met wie ik sinds vier jaar geen contact meer heb. Hij werd geregeld opgenomen met psychoses. Vaak probeerde ik er voor hem te zijn als hij verdwaalde, vooral toen ik zelf te veel op mijn bordje had. Omdat ik vaak zijn enige vriend was, kreeg ik nogal wat over me heen. Totdat ik na weer een reeks verwijten besloot geen aandacht meer aan hem te besteden. Gisteren hoorde ik dat hij weer is opgenomen. Ik zou hem kunnen gaan opzoeken, maar ik doe het niet.
Annelie is een meisje van 17 dat zou starten in mijn klas, maar nooit kwam. Ik heb twee kennismakingsgesprekken met haar gevoerd en zag hoe haar sociale angststoornis haar hele leven blokkeert. Adequate hulp van zorginstanties en gemeente lijkt niet op gang te komen. Ook haar ouders lijken onmachtig om daadkrachtig in te grijpen. Uit ervaring met leerlingen met vergelijkbare problematiek, is mij duidelijk wat er moet gebeuren: opname in een angst- en dwangkliniek voor een intensieve behandeling. Ik zou de kleverige taak op me kunnen nemen om beweging te brengen in het vastgeroeste zorgsysteem om Annelie heen, maar ik doe het niet.
Ismael is een Iraakse kunstenaar, intellectueel en asielzoeker met wie ik bij toeval in contact kwam. Zijn positieve energie wekte bewondering, maar naarmate hij ontdekt dat je ook als begaafd, goed Engelssprekend, hoogopgeleid en breed ontwikkeld mens niet met open armen in Nederland ontvangen wordt, raakt hij verbitterd en gaat hij merkwaardig (of juist begrijpelijk) gedrag vertonen. Ik zou me, uit schaamte over de ongastvrijheid van mijn land, over hem kunnen ontfermen maar ik doe het niet.
Voel ik me schuldig als ik nee zeg? Ja, best wel. Maar ik voel me ook mens. Een mens met een grens. Een mens dat durft barmhartig met zichzelf om te gaan door de Samaritaan in zich te begrenzen. En de waarde van dat gevoel weegt voor mij op tegen het schuldgevoel.
Beeld: deel van het schilderij ‘De Barmhartige Samaritaan’ van Vincent van Gogh (1890, Kröller-Müller Museum, Otterlo)
Dag Martin. We kennen elkaar uit Leusden waar jij op het Cordelia’s klasgenoot werd van mijn zoon Bram. Jullie hebben nog steeds contact gelukkig. Bram vroeg me jouw boek te bestellen ( De Thuiszittersklas) en ik kon niet laten het als eerste te lezen. En..ik ben onder de indruk. Van jou en van je medeteamleden. Jullie inzet , geduld en doorzettingsvermogen is indrukwekkend. Dat je daarbij zelf de nodige problemen op je bordje krijgt en er openlijk over vertelt hoe je je daaronder voelt en hoe je je daar weer uit worstelt vind ik zeer leerzaam. Ik wens je veel succes in je verdere leven en loopbaan en hoop je nog weer eens te ontmoeten.