Met de handen open

27 februari 2023 – Wat hebben we toch geluk. Hier, hier breekt niks. Scheurt de aarde nooit stuk. Het zijn de eerste regels van spoken word artiest en dichter Hasan Gök over de aardbevingen in Turkije en Syrië. Dagenlang volgde Hasan Gök, zoals velen van ons, de beelden en woorden over de aardbevingen. Gök werd geraakt door het zien en horen van het leed, het natuurgeweld, en hoe mensen en kinderen ineens op straat leven. “Ik voelde een enorme verbinding, dan komen mijn woorden vanzelf.”

Met de handen open

Wat hebben we toch geluk.
Hier, hier breekt niks.
Scheurt de aarde nooit stuk.
Het zijn de kleine dingen
Het zijn de meest simpele dingen

Het is een onderdak
Iets wat écht staat
Staat als een écht huis
Niet gemaakt met blokken
die afbrokkelen
en veranderen in fucking cornflakes

Goedemorgen
Vanochtend is dit je ontbijt
want je bent in één klap wees
Je armen en benen vastgebonden
Slaap op straat
Neem niets voor lief
Het lot heeft je dit nood gedwongen
Wanhoop maakt creatief
Dus trekken we een hoeslaken
tussen de bushalte en reclameborden
Wikkelen we een deken om een glijbaan
Onderdak waar tenten niet eens bij kunnen
Om ons even af te sluiten
Om eventjes de ogen te kunnen sluiten
Morgen weer op te staan
En te hopen
dat dit een nachtmerrie was

Een dodental
dat met de minuut blijft oplopen
We hebben geen tijd
We hebben geen tijd in deze wintertijd
We hebben gebrek
Aan secondes en uren
Er is geen ademruimte tussen het tikken als we zoeken
tussen puin en afgebroken muren
En hoe ver de wijzer nog kan draaien
is nog maar de vraag
Betonblokken drukken op je gevoelstemperaturen
Krijsende stemmen
Huilende kinderen
Begeven zich tussen de hemel en de grond
Je echo is je wachttijd
Blijven ademen, hopen, geef niet op

Je leeft nog net…
…leefde net nog

Brokstukken drukken op je mond
Dus het enige wat je kan doen
is binnensmonds
Blijven wachten op hulp
Blijven wachten tot je ziel zakt
Dit is de wet van de afgrond
Toch blijven we hopen
Hopen dat de zon opkomt
Die hoop hebben we hard nodig
Kilometers verder
is het geluid van schrapende nagels
langs het reliëf van keiharde
en ijskoude oppervlaktes
namelijk niet te horen.

Wat moet je?
Als de aarde je kind met de seconde
dichter naar zich toe trekt
Dan is het wachten op een heftruck te lang
Dan neem je het heft in eigen hand
We hebben lief vanuit het hart
ook al reikt tussen ons kilometers aan land
We hebben lief
Buurtcentra vol dozen
Vrachtwagens ingedoken
Dit is liefde en laat de veerkracht
van het volk tonen
Ook met schilfers aan onze vingers
Bloedende armen
Zand en steen tussen onze nagels
Bidden we
met open handen
en de handen open
Met onze Syrische, Turkse
en Koerdische broeders en zusters
tot de lucht, tot God, tot Allah
Smeken we om uitstel van de grondwet
Voordat die zon ondergaat
In misschien wel ons allerlaatste avondgebed