‘Ik maak niet iets van het leven, het leven maakt iets van mij’

19 maart 2025 – De Vlaamse Marieke Van Coppenolle noemt zich een vrouw met zwerfdrang. In 1990 trok zij te voet naar Assisi in Italië, vanuit een innerlijke vraag en vanuit het christelijk gedachtegoed. De afgelopen twintig jaar woonde ze in een verbouwde bestelbus, en nu bereidt zij zich al ruim een jaar voor op een nieuwe pelgrimstocht naar Assisi, dit keer met als thema: ‘Dankbaar voor de Aarde’.

Door Marjo Brenters

Ik wandel met haar mee tijdens een trainingsronde in Brasschaat, door het prachtige kasteelpark en het aangrenzende Peerdsbos. De zon schijnt overvloedig, vogels fluiten, spechten roffelen, we zien kikkers en zelfs een ree. De bomen zijn nog kaal, maar krokussen en narcissen kleuren onze dag.

Agenda van mijn ziel volgen
Al lopend vertelt Marieke over haar drijfveren om 1.500 kilometer te gaan lopen. Het pelgrimszaadje is opnieuw tot bloei gekomen toen ze in 2022 in contact kwam met Henry Mentink en zijn ‘Krui-tochten’. Hij wandelde van Varik (Gld) naar de Unesco in Parijs om daar een kruiwagen met aarde af te leveren, met als doel de Aarde zelf (inderdaad, met een hoofdletter!) op de werelderfgoedlijst te krijgen. Marieke heeft een aantal dagen met hem meegelopen en raakte zeer geïnspireerd. Als ‘elder’ voelt zij een verantwoordelijkheid die ze serieus wil nemen. “Van nature ben ik totaal niet gedisciplineerd,” zegt ze, “maar ik ben nu al anderhalf jaar heel trouw aan het trainen om deze tocht mogelijk te maken. Ik volg de agenda van mijn ziel.”

Intelligente samenhang
Marieke voelt zich zeer verbonden met de aarde, zo schrijft ze in haar reisblog: ‘Zelf weet en voel ik mij verbonden en één met haar, met haar schoonheid, de schoonheid van alles wat zij herbergt en van de ongelooflijk verfijnde en intelligente samenhang daartussen’. De tijd waarin we nu leven, met alle vraagstukken rond klimaatverandering en ontwrichting, vraagt om ‘helende aandacht’, zo stelt Marieke.

Hoe dit vorm moet krijgen?
“Ik wil al gaande kleine en grotere eco-projecten die zich tot op 5 à 10 km van mijn route bevinden, zichtbaar maken. Dat moet hoop bieden, gewoon door te laten zien wat mensen zoal bedenken én voor elkaar krijgen. Zo ervaren we hoe wij zelf een deel van de oplossing zijn.”

Tegelijk wil zij hiermee de kracht van de dankbaarheid versterken. Voor Marieke is dankbaarheid een diep gevoelde drijfveer die naadloos aansluit bij vertrouwen in het grote geheel. “Alles past daarin en keert uiteindelijk ten goede,” stelt zij. “Je kunt altijd terugkeren naar de meest basale gegevenheden, bijvoorbeeld: de aarde draagt mij. Dat heeft mij door mijn eerste tocht heen gedragen, ook als ik eens geen slaapplek vond en de regen maar bleef vallen. Terug naar mezelf, naar de aarde, de controle loslaten. Je legt je lot in handen van dat wat groter is dan jijzelf. En dan, als je ego kantelt, kan het wonder gebeuren.”

We hebben elkaar nodig
In deze woorden ligt het tweede thema van haar pelgrimage, te weten ‘Vertrouwen’.

“De geest van de pelgrim is erkennen dat je de ander nodig hebt, bijvoorbeeld om je onderdak te verlenen voor de nacht. Dat is in onze geïndividualiseerde wereld niet evident, veel mensen denken niemand nodig te hebben, en dat is funest voor ons sociaal weefsel. Omdat alles met elkaar samenhangt zijn wij sterk afhankelijk van elkaar.”

Door haar innerlijke tocht naar buiten zichtbaar te maken hoopt zij dat mensen daarin herkenning vinden. Met als doel dat ‘zij aansluiting vinden bij de kracht en de liefde die we in ons hebben om grote crisissen te doorstaan, als individu én als hele mensheid,’ schrijft Marieke in haar blog.

Eenvoud
De eenvoud van het aankloppen bij mensen voor onderdak maakt voor Marieke dat vertrouwen concreet zichtbaar: zie je, dit is nu wat ik nodig heb, en het wordt me gegeven. Al beseft ze natuurlijk dat dat niet altijd direct lukt en dat niet iederéén haar ter wille zal zijn, toch voelt ze het als haar taak om deze tocht te gaan maken. “Voor de huidige globale problemen is samenwerking nodig over de grenzen van culturen en regimes heen. En onderling vertrouwen is voor samenwerking onontbeerlijk.”

Lopen naar je mogelijkheden
Ze is nu 65 jaar, een leeftijd die zo zijn eigen vraagstukken met zich meebrengt. Haar fysieke grenzen hebben zich het afgelopen jaar duidelijk doen voelen. Door hierover te schrijven in haar reisblog (dat zij begon op 4 oktober 2024) ontving ze talloze tips en suggesties, evenals daadwerkelijke hulp. Zo maakt een vriend nu een karretje voor haar bagage, dat de rugzak moet vervangen, en vond ze o.a. een goede kinesist om haar ‘moeilijke’ linkervoet te behandelen. Ze draagt barefoot-schoenen waarop ze de hele tocht gaat maken. Hoe haar lichaam zich zal houden is een open vraag. “

We leven in een cultuur van ergens geraken; ge moet iets van uw leven maken

Het is heel spannend of ik het zal kunnen volbrengen. Per dag ga ik niet veel meer dan 10 km afleggen en ik heb de route ingekort om op 4 oktober in Assisi aan te kunnen komen. Maar voor mij is de tocht nu eigenlijk al geslaagd; al wandelend probeer ik te ontdekken of het klopt wat ik aan het doen ben, of het strookt met het universum. We leven in een cultuur van ergens geraken; ge moet iets van uw leven maken. Ik laat het leven iets van mij maken. Het is hooguit voor mijn ego een mislukking mocht ik niet tot in Assisi geraken.”

Steun en meelezers gezocht!
Tot slot nog een passage uit Mariekes reisblog, met de oproep haar te volgen: ‘Ik voel het niet als mijn taak om deze tocht te verspreiden. Mijn taak is om mij te focussen op de tocht zelf. Sociale media, pers enz., dat is zéker nodig voor het doel van ‘zichtbaar maken’, maar mag door anderen gedaan worden (die daar veel beter in zijn!), omdat die tocht ‘gemaakt’ en gedragen wordt door en dankzij véél mensen. Bovendien kan hij alleen verspreid worden op een bezielde manier, dat wil zeggen: als iemand zich geïnspireerd voelt, dan zal diegene de tocht uit zichzelf verspreiden. Dat hoort bij de geest, bij de ziel van deze tocht.’

Dat de Beweging van Barmhartigheid hier graag aan meewerkt, behoeft geen betoog, vandaar dit interview. Marieke post ongeveer twee keer per week een blog, waarin ze vaak heel concrete hulpvragen stelt. Voor de antwoorden en reacties hierop is zij uiteraard afhankelijk van haar lezers. Op bijgaande link kun je je abonneren op haar blog.