‘Het kleine doen, dichtbij huis en in je eigen omgeving. Dat was en is wat mij te doen staat’

Januari 2025 – Het is al weer 15, misschien wel 20 jaar geleden dat Astrid Kraal in contact kwam met de Beweging van Barmhartigheid, de fraters en ZIN. “Ik startte met een tweewekelijkse meditatie op de zondagmorgen, een fijn moment in mijn drukke leven van dat moment. Een ochtend waarop we niet spraken met elkaar maar met elkaar mediteerden en in alle rust in de huiskamer van ZIN in Vugt samen koffie dronken na afloop.”

“Uit die tijd herinnert ik me hoe het landgoed voor mij als thuiskomen voelde, hoe de sfeer werd bepaald door eeuwenoude religie en gewoonten en hoe ik steeds weer geïnspireerd en gelukkig terug naar huis ging. Bijzonder ook was dat ik zelden sprak met iemand uit de groep en dat ik mij in stilte zo verbonden voelde… magisch.”

Oproep in de Volkskrant
Daar vond Astrid Kraal een folder van de Beweging van Barmhartigheid. En ze herinnerde zich toen de oproep die Wim Verschure in de Volkskrant plaatste een aantal jaar daarvoor: ‘Wie wil met ons nadenken over nieuwe spiritualiteit en een nieuwe vorm van geloof beleven?’ “Ik voelde me aangetrokken tot die boodschap maar koos er, opgegroeid in een streng protestant-christelijk milieu, niet voor. En toen, op een van die magisch mooie ochtenden bij Kloosterhotel ZIN kwam het ineens weer op mijn pad. En ik besloot het te beschouwen als een teken, een signaal dat ik een stap moest zetten.”

Toen haar moeder hoorde dat Astrid zich bij de Beweging van Barmhartigheid had aangesloten, zei ze: ‘Pas maar op dat ze jou daar niet houden!’ “En waar zij bang voor was gebeurde… voor ik het wist kwam ik in het bestuur van de Beweging terecht en genoot ik van alles van wat daarna op mijn pad kwam.”

Het verhaal van de Barmhartige Samaritaan
Ze heeft Wim Verschure het verhaal van de Barmhartige Samaritaan wel 60 keer of meer horen vertellen… “en steeds weer schoof ik aan als hij werd gevraagd zijn inspiratie te delen. Ik hoor hem nog zeggen: ‘Astrid, je hebt dit verhaal al zo vaak gehoord.. jij weet het toch allemaal al?’ Maar nee, iedere keer hoorde ik weer iets nieuws. Waar ik had geleerd te denken dat het ging om de man die op pad ging, de reiziger, realiseerde ik me dat het daar helemaal niet om ging.

Geven wat nodig is, dichtbij en in je eigen omgeving. Daar van betekenis zijn, met een kleine actie, met een kleine daad en zo een heel klein beetje bijdragen aan een betere wereld.

Het ging om de man die te hulp schoot, belangeloos gaf wat hij te geven had, op het moment dat dat nodig was. En dat werd mijn inspiratie: geven wat nodig is, dichtbij en in je eigen omgeving. Daar van betekenis zijn, met een kleine actie, met een kleine daad en zo een heel klein beetje bijdragen aan een betere wereld. Die gedachte heeft me geholpen niet moedeloos te worden en het hielp me de zorgen die ik heb over de wereld niet de overhand te laten nemen. Het kleine doen, dichtbij huis en in je eigen omgeving. Dat was en is wat mij te doen staat.

Reis naar Assisi
“Die inspiratie werd versterkt door een prachtige reis naar Assisi met de Beweging. We liepen een hele dag, een moeilijk pad en het was koud op de berg, de tocht was zwaar. Maar we liepen in een lange rij, een meter van elkaar, steeds met iemand voor je en iemand achter je. En we hadden maar een opdracht: let op degene voor je en let op degene achter je. We spraken niet en liepen uren, steeds met oog voor degene die voor en achter je liep. Redden zij het nog? Red ik het nog? Heeft er iemand hulp nodig? En ik realiseerde me: als we dat allemaal zouden doen, iedere dag opnieuw in ons dagelijks leven, zonder woorden je aandacht richten op slechts twee mensen… dan was toch niemand ooit alleen?

Herbronnen
Deze tocht is me bijgebleven, in mijn eigen leven, waar het pad soms ook zwaar en moeilijk was. In mijn werk, waar soms onbarmhartige beslissingen werden genomen. In mijn verantwoordelijkheid  naar de mensen om mij heen. Als moeder, voorlevend dat het uiteindelijk niet gaat om wat jij wil en wat jouw wensen zijn, maar centraal stellen wat de wereld van jou vraagt. De dagen die ik doorbracht in Vught waren steeds weer voor mij de bevestiging van die gedachte. Maar het werd ook een plek om weer thuis te komen, tot mezelf te komen en mijn eigen stem te horen. Herbronnen noemde Wim Verschure dat.

Ik werd ernstig ziek en Wim ook. Hij mailde me: ‘het is voor jou veel erger. Jij bent jong en hebt de wereld nog zoveel te geven.’ Daar was ik het niet mee eens, maar ik besefte wel dat als ik beter zou mogen worden, mijn plek daar in Vught bleef. En toen ik nog nauwelijks hersteld was en frater Broer Huitema weer ontmoette op een dag van de Beweging van Barmhartigheid en hij me vroeg: ‘Zou je iets voor ons willen doen?’ Was er opnieuw geen spoor van twijfel.

Raad van Verbeelding
“Ik maak nu deel uit van het bestuur van ZIN in Vught. En mooie rol waarin ik mee mag denken over de toekomst van het Kloosterhotel en het landgoed met daarbij oog voor het erfgoed en de erfenis van de fraters. Ook neem ik deel aan de bijeenkomsten van de Raad van Verbeelding, een groep mensen die vanuit verschillende achtergronden meedenken over de toekomst en de inhoud van de programma’s. Een prachtige rol, taak en opdracht!

En nog steeds, iedere keer weer als ik in Vught aan kom, voel ik weer de rust van lang geleden. Een plek van inspiratie, nieuwe plannen en nieuwe ideeën, geworteld in een diepe overtuiging dat het niet gaat om jou of mij, maar dat het gaat om wat wij kunnen betekenen voor de wereld.