Laura van Dolron maakt helend theater

door Marjo Brenters

Haar voorstelling De Uitnodiging gaat over haar nieuwe liefde, die in haar leven kwam na een horrorscheiding van de vader van haar twee dochters. Ze vertelt over de dates met Mark, die in levenden lijve bij haar op het toneel zit; stoere man, met baard en mutsje, een open blik. Hij lacht als Laura grapjes maakt over hem – of over hen tweeën. Soms zegt hij plotseling iets terug en dat is duidelijk niet ingestudeerd. Zij luistert oprecht naar wat hij op zo’n moment vertelt.

Te veel geluk?

De voorstelling is het verhaal van hun nog prille liefde. Ze vertelt heel persoonlijke en vaak herkenbare dingen, bijvoorbeeld over appjes die ze Mark stuurt en hoe ze een bepaalde reactie verwacht die dan niet komt, of hij reageert heel anders waar zij volledig van overstuur raakt. Daarover in contact gaan, zichzelf steeds opnieuw openen voor deze relatie, dat is de kunst voor hen allebei, gebutst als ze zijn.

‘Volwassenen moeten gelukkig zijn zodat kinderen dat willen worden, volwassen’

En steeds weet ze dit soort intieme zaken te vertalen naar algemenere wijsheden. Deze vond ik een pareltje: ‘Volwassenen moeten gelukkig zijn zodat kinderen dat willen worden, volwassen.’ En gelukkig zijn ze, dat straalt ervan af. Ook dat is een onderwerp van de avond; mag je zoveel geluk wel laten zien? Is dat niet ongemakkelijk of zelfs irritant voor de omgeving?

Naar elkaar luisteren

Het publiek in de Verkadefabriek luistert met grote aandacht. Van Dolron complimenteert de zaal: ‘Jullie hebben écht een hoog niveau van luisteren!’ In één moeite door geeft ze ons het advies mee om dit thuis ook eens uit te proberen: zó naar elkaar luisteren! De ene mens krijgt dan alle ruimte en aandacht, het podium eigenlijk, de ander luistert alleen maar. Het levert vaak veel meer op dan een gesprek, vindt ze, omdat je elkaar op die manier echt hoort. Niet verstoppen, maar tonen. Voelen wat er lastig is en vieren wat er mooi is! Elkaar dat laten zien en horen.

Maak dingen heilig

Haar vriend Mark is dierenactivist en heeft haar geleerd dingen belangrijk te maken. ‘Voor vlees eten is geen excuus,’ is zijn stelling. Dieren zijn belangrijk, hun welzijn is heilig. In een mooie scène houdt Van Dolron ons voor dat we dingen in ons leven groot en belangrijk moeten maken.

Zo is dit ook niet zomaar een toneelstuk over liefde, maar háar verhaal, hún verhaal, waarin zij zich stap voor stap meer durven openen, na de pijn die ze in hun vorige relaties opliepen. Liefde moet eerlijk zijn, net als theater, is Van Dolron’s stelling. Er moet iets op het spel staan. En dat staat er in deze voorstelling. Het is kwetsbaar theater, door zijn eenvoud en zijn directheid. En door het prille geluk dat Laura en Mark laten zien.

Van Dolron maakt huiskamertheater waar wij gelouterd vandaan kwamen. In de trein terug luisterde ik naar mijn man, en hij naar mij, over hoe wij onze liefde beleven, en hoe het is om gelukkig te zijn.