‘Laat coronasolidariteit een blijvertje zijn.’

26 mei 2021 – Velen hielpen elkaar door de coronacrisis heen. Kunnen we die solidariteit niet vasthouden? Dat zou hoop bieden voor een betere toekomst van blijvende verandering.

Rosaliene Israël (predikant in Amsterdam) en Erik Olsman (docent aan de Protestantse Theologische Universiteit) schreven een opiniebijdrage in Het Parool. De (ingekorte) tekst:

Kan de schok van corona een aanknopingspunt zijn voor een andere, nieuwe samenleving? Zal de pandemie de aanleiding zijn om de problemen waar we al tegenaan liepen – de klimaatcrisis, tekorten in zorg en onderwijs, de groeiende kloof tussen mensen, het vluchtelingenvraagstuk, racisme en discriminatie – aan te pakken? Durven we de neiging tot overmatige consumptie te beteugelen en kunnen we blijvende veranderingen bewerkstelligen?

We zijn nu al meer dan een jaar beklemd, wat lijden met zich meebrengt. Maar uit de erkenning van lijden, ongelijkheid en onrecht kan juist hoop groeien – hoe tegenstrijdig dat misschien lijkt. Evenals uit compassie of uit de relatie met de ander die onze nood ziet.
Het erkennen van lijden van de ander kan tot hoop leiden. Dat is echter geen sinecure. Lijden is niet fijn om naar te kijken. Liever dekken we tragiek, ongelijkheid en onrechtvaardigheid toe. Waar het kan zelfs met de sluier van de hoop: hoop op terugkeer naar het oude. Durven we de ongelijkheid, het lijden en de onrechtvaardigheid in het gezicht te blijven kijken, ook nu de stad weer opengaat?

Afgelopen weekend was het Pinksteren, een feest dat veel christenen uitbundig vieren. In de geest van Pasen is dit feest geen ontkenning van lijden en onrecht. Het begint juist bij de erkenning hiervan. Pinksteren zet mensen in beweging en inspireert hen om grenzen te overbruggen.
Of we nu in God geloven of niet, laten we de solidariteit en compassie vasthouden en met vereende krachten problemen onderkennen en naar oplossingen zoeken.