Hongerstaking Brussel: ‘Moeten er eerst doden vallen?’

14 juli 2021 – Er tekent zich een drama af in de Brusselse Begijnhofkerk waar enkele honderden ‘ongedocumenteerden’ in hongerstaking zijn gegaan. Kardinaal De Kesel vraagt de overheid om mededogen. “Elke dag zonder oplossing brengt hen dichter bij de dood.”

Er is enig gesprek gaande met de overheid, maar vooralsnog zonder resultaat. De verantwoordelijke staatssecretaris Mahdi: “Er komt geen collectieve regularisatie en iedereen die de hongerstakers hoop geeft, giet olie op het vuur.” Hij beschouwt de actie als “chantage”.

Kardinaal De Kesel: “Hoe onwettig mensen in ons land ook mogen verblijven, het gaat om mensen. Mensen in nood, mensen die een beroep doen op ons begrip en op ons mededogen.”

De Belgische internetkrant voor jongeren Stampmedia vraagt ook om compassie: “Alstublieft wacht niet tot er iemand sterft. Een hongerstaking voor wettig verblijf is namelijk niet meer dan een noodkreet voor een menswaardig bestaan.”

De regeringspartij Groen wil snel actie. “Er is nood aan barmhartigheid”, zegt voorzitster Meyrem Almaci. Ze wil een neutrale bemiddelaar om zo een “menselijke ramp” te voorkomen.

Ongedocumenteerden

In België leven zo’n 150.000 mensen die geen asiel hebben gekregen. Ze wonen er meestal al heel veel jaren en worden op de arbeidsmarkt ernstig uitgebuit. Op 23 mei gingen zo’n 500 ‘ongedocumenteerden’ (mensen zonder papieren) in hongerstaking in de Begijnhofkerk in Brussel en op twee universiteitscampussen.

Velen zijn al naar ziekenhuizen overgebracht. Tweehonderd van de hongerstakers hebben zich nu in wanhoop opgesloten in de Begijnhofkerk en een aantal van hen heeft de mond dichtgenaaid.

Indringende steunverklaring

Eerder deed de emeritus hoogleraar Rik Coolsaet een indringende oproep de hongerstakers te steunen:

“Een groep mensen zonder papieren heeft afgelopen maanden het initiatief genomen om uit de schaduw te treden. De schaduw van hun leven.
Ze leven met en onder ons. Hun pad kruist vaak het onze. Ze leveren pizza aan huis, werken in de landbouw en op bouwwerven, doen de vaat in restaurants, knappen klusjes op. In het zwart. Onderbetaald en onbeschermd. Want ze hebben geen papieren. Op papier bestaan ze dus niet. Maar ze zijn er wel. Met vele duizenden zijn ze. Maar het zijn schaduwen. Ze hebben het land waar ze vandaan komen, achter zich gelaten. België is hun nieuwe thuis. Wat ze willen, is erbij horen. Maar we zien ze niet, we kennen ze niet, we bekommeren ons niet om hen.
Maar ze zijn er wel. Velen al jaren. Vijf jaar, tien jaar. Soms meer. Ze zijn de meest kwetsbaren onder ons. Onzekerheid is hun dagelijks lot. Een horizon zien ze niet en perspectief is hen niet gegund. Zoals tien jaar geleden hebben sans-papiers een kerk en een universiteit bezet, op zoek naar een brug met het land dat ook het hunne is. Het land waar ze willen timmeren aan hun en onze toekomst. Daarvoor vragen de sans-papiers nu de steun van mensen mét papieren. Daarom onderteken ik hun oproep. Ga naar de website ‘We are Belgium too’ en luister naar hun verhaal.”

Foto: still uit VRT-reportage