‘Het voelt zo goed om dit te doen voor vluchtelingkinderen’

“Als accountant zit ik doordeweeks achter mijn bureau. Een week op vakantie met dertig kinderen kun je eigenlijk wel het tegenovergestelde noemen. Vanaf het moment dat je ’s ochtends de tent uitkomt totdat rond een uur of twee ’s nachts de laatste puber eindelijk slaapt, ben je nergens anders mee bezig. Ik ben vrij spiritueel en zo’n vakantieweek is haast een meditatie: je leeft écht in het moment.”

Soms komen de heftige verhalen
“Het is fantastisch om de kinderen te zien genieten. Even net te zijn als hun zorgeloze leeftijdsgenoten. Maar soms, als er tijd is om te kletsen, komen de heftige verhalen. De Oeigoerse jongen die al zijn zussen is verloren. Of de Syrische jongen wiens vader is gedood in de oorlog. Terwijl hij dat vertelde, draaide hij zijn hoofd weg. ‘Hee man, je mag wel verdrietig zijn he?’, zei ik. Pas toen liet hij zijn emotie zien.”

Fijne herinneringen
“Natuurlijk blijven die verhalen in mijn hoofd zitten. Het voelt fijn om de kinderen in ieder geval deze fijne herinnering te geven. Als ik over het terrein van het vakantiekamp loop, komen ook de herinneringen van mijn vakantie van vroeger terug. Het is namelijk dezelfde plek als waar mijn zus, broertje en ik vroeger op kamp waren. Het is nu vijfentwintig jaar geleden, maar de sfeer voelt hetzelfde, de omgeving lijkt onveranderd en zelfs de limonade smaakt zoals toen.”

Relativeren
“We leven in een individualistische samenleving. Je kunt zoveel dingen voor jezelf doen: even een dinertje, een bioscoopje pakken. Misschien vergeten mensen daardoor hoe goed het voelt om iets voor een ánder te doen. Na zo’n vakantie moet ik een week bijkomen, maar op de ervaring kan ik ook een jaar lang teren. Het helpt me beseffen wat ik belangrijk vind en andere problemen te relativeren.”

Foto’s: Vluchtelingenwerk Nederland en Austin Pacheko (Unsplash)